yarım kalmış aimar aşkım

yeni blogumuz photoggraf'a koyabileceğim fotoğraf aramak için eski cd'lere bakarken aimar'ın fotoğraflarını buldum. hayatta ilk kez başıma gelen ve son kez de gelme ihtimali yüksek olan platonik futbolcu aşkım depreşti. o ne güzel bi gülümsemedir, onlar ne kadar güzel gözlerdir öyle... bakınız aşağı

bi de anımı aktarmak isterim aimar aşkımla ilgili; izninizle efenim;

gençlerbirliğinin tur atlaması ailede çok büyük bir sevinç yaratırken -zira abim gençlerbirliği psikopatıdır- tur kuraları da benim gönlümde derin bir sevinç yaratmıştı. yanıma aldığım çete üyesi iki hatun arkadaşımla birlikte, buz gibi havaya aldırmadan, valencia-gençler maçı başlamadan 3 saat önce stadyumun kapısına dayanmıştık. maratonda bizden başka abimler ve 50 kişi falan vardı. hani olur da belki aimar erkenden çıkar, ısınmaya başlardı, Türk halkını selamlardı, falandı, filandı...

gözleri bozuk abimin yanında getirdiği dürbünü elinden alarak başladık beklemeye, bir yandan da donmaya. sonra valencia ısınmak için çıktı sahaya portakal rengi formalarıyla, ama aimar yok. sakat olduğunu biliyorduk, hatta umudumuz maç boyunca yedek kulübesinde oturması ve elimizdeki dürbünle maçı değil onu izlemekti ama Türkiye'ye bile gelmemişti. İşte böyle... ilk futbolcu aşkım da o soğuk havayla birlikte buz gibi oldu. bi daha ne zaman ankaralı bi takım uefa'da o kadar ilerleyecek de aimar 19 Mayıs stadyumunda gönlümüzü şenlendirecek. aşkımız orada bitti anlayacağınız.